Dzisiaj, po tygodniu spędzonym przymusowo w domu z powodu choroby, wyszedłem z mojego królestwa. Szok był duży, wcale nie z powodu temperatury na dworze.

Musiałem awaryjnie wysiąść na przystanku tramwajowym obok Stadionu X-lecia, bo na jego wysokości zorientowałem się, że skończyła się ważność mojego dotychczasowego biletu. Nigdy w życiu nie byłem na Stadionie i solennie przyrzekłem sobie, że nigdy nie będę. Teraz okoliczności wyższe zmusiły mnie do tego, żeby nieco liznąć jego klimatu. Nie jestem w stanie zrozumieć, jak w siedemnaście lat po wprowadzeniu gospodarki kapitalistycznej Polacy mogą kupować w takim miejscu. Jest to miejsce, które degraduje człowieka, miejsce, które odbiera godność szlachetnej czynności handlu. Nie twierdzę, że wszyscy muszą od razu kupować u Prady i w delikatesach Alma, nie chcę mieć w sobie nic z panicza dziwiącego się, że nie wszyscy na śniadanie jedzą maślane bułeczki na zastawie od Villeroy&Bocha. Ale przecież o ile bardziej jest się zadowolonym, gdy kupi się może nieco mniej, ale w lepszych warunkach i lepszej jakości. Władze Gdyni, w której się wychowałem, już kilka lat po otrzymaniu przez samorządy władzy rozwiązały problem brudnych, zabłoconych, niezadaszonych targowisk, generalnie je remontując i przenosząc w dogodniejsze lokalizacje. Nikt na tym nie stracił, ceny nie są wyższe, a warunki zakupów – o niebo lepsze. W Gdyni od dziesięciu z górą lat nie widziałem ludzi handlujących na chodnikach z łóżek polowych czy składanych stolików. Dlaczego w stolicy Polski takie zmiany nie są możliwe?

A potem wizyta na poczcie. Godzina oczekiwania w kolejce do okienka, moją paczkę pani znalazła dopiero po dziesięciu minutach. Podliczyłem w myślach wszystkie przesyłki, które powinny były do mnie przyjść w ciągu dwóch tygodni strajku listonoszy. Żadnej z nich nie było na poczcie. W skrzynce też się nie pojawiły, chociaż listonosz po zakończeniu protestu już raz przyniósł listy. Wygląda więc, że zaginęło co najmniej sześć przesyłek, w tym cztery od wydawnictw z książkami do recenzji, a dwie z zagranicy. Co można zrobić? Nic, czekać, ewentualnie zadzwonić do rozdzielni listów, w której w sobotę oczywiście nikt nie pracuje.

Na razie wszystkie wydarzenia tego typu tylko mobilizują mnie do zostania w Polsce i zmieniania tego, co w swoim skromnym zakresie zmieniać mogę. Ale boję się, że przyjdzie taka chwila, gdy powiem dość i znów stąd wyjadę. Chciałbym mieszkać w Polsce, ale coraz bardziej tracę cierpliwość.